De Gigantopithecus, een reuzenaap uit de prehistorie

De reuzenaap was een enorme mensenaap die zij-aan-zij heeft geleefd met de oermens. De grootste van de drie soorten was ruim één meter groter dan de huidige gorilla. Deze soort kon namelijk drie meter lang worden. Zijn overblijfselen zijn op de meest vreemde plekken gevonden. Volgens oude legendes, waren het de overblijfselen van draken. Het dier leefde in het Pleistoceentijdperk. Hij at grotendeels bamboe en ander plantaardig voedsel. Vanwege zijn lange armen leek hij meer op een orang-oetan dan op een gorilla. Ongeveer 100 duizend jaar geleden was hij op een mysterieuze wijze uitgestorven. Wat zijn hier de mogelijke oorzaken van?

De reuzenaap Gigantopithecus

• De ontdekking van een prehistorische reuzenaap
• De meest vreemde vindplaatsen
• Zijn enorme afmetingen en gewicht
• De overeenkomsten tussen de reuzenaap en huidige diersoorten
• Verschillende factoren die een rol gespeeld kunnen hebben met het uitsterven van de diersoort

De ontdekking van een prehistorische reuzenaap

Aan het begin van de twintigste eeuw is men tot de ontdekking gekomen dat er een reuzenaap heeft bestaan. De onderzoeker die het dier ontdekt heeft, Gustav Heinrich Ralph von Koenigswald, heeft de overblijfselen gevonden bij een Chinese apotheker. Het enorme zoogdier blijkt in het Pleistoceentijdperk geleefd te hebben. De paleontoloog is tevens de eerste onderzoeker die hier aanwijzingen voor heeft gevonden. Het prehistorisch zoogdier heeft van hem de naam "Gigantopithecus" gekregen. Het uitgestorven dier heeft men vervolgens onderverdeeld in drie soorten:

• Gigantopithecus bilaspurensis
• Gigantopithecus blacki
• Gigantopithecus giganteus

Van alle drie de soorten ontbreekt het grootste gedeelte van het skelet. Er zijn slechts kaakbeenderen (van de onderkaak) en tanden gevonden. Uit de gevonden fossielen is op te maken dat de soorten veel van elkaar verschilden. De Gigantopithecus bilaspurensis en Gigantopithecus blacki waren een stuk groter dan Gigantopithecus giganteus. Gigantopithecus blacki was de grootste van de drie soorten. "Giganteus" is hierbij een ongelukkig gekozen benaming voor de kleinste soort.

Uit de fossielen kan worden opgemaakt dat de reuzenaap ongeveer 9 miljoen tot 100 duizend jaar geleden heeft bestaan. Hierdoor valt op te maken dat hij tegelijk leefde met onze voorouders. Het merendeel van de fossielen zijn in China en India gevonden. Door middel van berekeningen hebben wetenschappers overige informatie weten te achterhalen.

De meest vreemde vindplaatsen

De overblijfselen van de reuzenaap zijn op diverse bizarre plekken gevonden. Het eerste fossiel dat door Ralph was ontdekt, bevond zich in een traditionele apotheek. Later werden er meer fossiele resten gevonden op de meest vreemde plekken, zoals warenhuizen en winkels waar medicijnen verkrijgbaar zijn.

Chinese farmaceuten

Chinese farmaceuten gebruiken de overblijfselen voor het maken van medicijnen. Deze medicijnen worden ontwikkeld op basis van bijgeloof. Volgens traditionele dokters zijn de overblijfselen afkomstig van draken. Het bijgeloof is ontstaan vanwege het enorme formaat van zijn gebit.

Zijn enorme afmetingen en gewicht

De grootste reuzenapen konden maar liefst 3 meter lang worden en meer dan 500 kilo wegen. Vanwege zijn zware gewicht liep hij waarschijnlijk op vier poten. Hierdoor had hij de mogelijkheid om zijn gewicht te verdelen. Het was voor hem onmogelijk om in bomen te klimmen. Hiervoor was hij simpelweg te zwaar voor. Vluchten was echter niet noodzakelijk, hij was namelijk groot genoeg om zichzelf te kunnen verdedigen tegen prehistorische roofdieren. Ondanks zijn opmerkelijke grootte, vertoonde hij overeenkomsten met hedendaagse gorilla's en oerang-oetan's.

De overeenkomsten tussen de reuzenaap en huidige diersoorten

Hedendaagse gorilla's lopen grotendeels op vier poten zoals de reuzenaap. Mogelijk had de reuzenaap langere armen ten opzichte van zijn lichaam. De kans is groot dat de reuzenaap meer verwant is aan de orang-oetan, dan de gorilla. Hij at net als hedendaagse panda's, grotendeels bamboe. Bij één van de gevonden overblijfselen zijn er resten gevonden van een andere diersoort. Mogelijk betekent dit dat de reuzenaap een "omnivoor" was. Omnivoren eten vlees en plantaardig voedsel.

Verschillende factoren die een rol gespeeld kunnen hebben met het uitsterven van de diersoort

Wetenschappers hebben tanden aangetroffen die beschadigd zijn door tanderosie. Deze tanden zijn in Zuid-Oost Azië aangetroffen. Men is tot de conclusie gekomen dat de dieren steeds meer zuur fruit aten, waardoor hun tanden aangetast werden. Hiervoor at het dier grotendeels bamboe of soortgelijke vegetatie. Mogelijk heeft dit een rol gespeeld bij het uitsterven van de diersoort. Tevens kwam rond dezelfde periode de oermens steeds meer op de voorgrond.

De oermens

Een ander factor dat mogelijk het uitsterven van de diersoort heeft beïnvloed, is het toedoen van de oermens. De reuzenaap heeft namelijk tijdens een gedeelte van zijn bestaan mensen meegemaakt. De oermens, Homo erectus, jaagde namelijk op diverse dieren om te kunnen overleven. Hoogstwaarschijnlijk heeft een combinatie van bovenstaande factoren ervoor gezorgd, dat het dier uiteindelijk uitstierf.