Genie, een wild kind

Op 4 november 1970 werd er in Los Angeles een meisje ontdekt. Ze was dertien en een half jaar oud, maar zag er niet ouder uit dan zes jaar. Daarbij kon ze niet lopen, noch vast voedsel eten of praten. Toen ze twintig maanden oud was, werd ze vastgebonden aan een po-stoel door haar vader en werd mishandeld. Verder had ze geen menselijk contact. Haar ontwikkeling begon dan ook pas op het moment dat haar moeder hulp zocht. Genie is een voorbeeld van een wild kind, of wolfskind.

Wat is een wolfskind?

Wilde kinderen, ook wel wolfskinderen genoemd, zijn kinderen die opgroeien zonder, of met gebrekkig, menselijk contact. Hierdoor ontwikkelen ze niet zoals andere kinderen. Er zijn twee typen wolfskinderen te onderscheiden. Het eerste type wordt opgevangen door wilde dieren. Relatief vaak zijn dit wolven, maar ook andere dieren, zoals herten, beren of zelfs struisvogels, kunnen kinderen opvangen. Het tweede type groeit op in totaal isolement. Vaak gaat dit gepaard met fysieke mishandeling.

Genie, de eerste dertien jaar

In april van 1957 werd Genie geboren. Haar moeder was gedeeltelijk blind, en haar vader was depressief. Met twintig maanden begon ze te praten. Een arts vertelde haar ouders dat ze zich traag ontwikkelde, en misschien mentaal gehandicapt was. Haar vader maakte hiervan dat ze achterlijk was, zonderde haar af van de buitenwereld. Vanaf dat moment zat Genie vastgebonden aan een stoel. ’s Nachts werd ze eraf gehaald om aan een bed vastgebonden te worden. Haar ouders praatten niet met haar, maar haar vader mishandelde haar wel regelmatig. Genie leerde niets, daardoor kwam het ook dat ze niet kon lopen, praten of zelfs maar gewoon eten toen ze gered werd.

De redding

4 november 1970, Genie is 13 jaar en 7 maanden wanneer haar moeder besluit haar vader te verlaten. Ze gaat naar een instantie voor maatschappelijk werk om hulp voor blinden te krijgen en neemt haar dochter mee. De maatschappelijk werker schatte Genie ongeveer zes jaar in, en zwaar autistisch. Toen Genies moeder haar de werkelijkheid vertelde, werden zij en haar man direct gearresteerd. Genie werd naar een kinderziekenhuis gebracht.

Genies ontwikkeling

Vanaf de dag dat Genie naar het kinderziekenhuis werd gebracht begon haar ontwikkeling. Na drie dagen begon ze voor het eerst te helpen zichzelf aan te kleden, en haar bewegingen werden steeds geleidelijker. Genie leerde snel woorden, bij ieder voorwerp eiste ze dat iemand haar zei hoe het heette. In een paar maanden leerde ze zo honderden woorden, maar ze kon ze niet duidelijk uitspreken. Haar geluiden waren piepend, en moeilijk te verstaan. Dit kwam waarschijnlijk doordat ze altijd bang was geweest te geluid te maken vanwege de mishandelingen.
Genie raakte gehecht aan de wetenschappers, op zich best logisch, want zij waren constant bij haar. Ze zagen hoe ze leerde giechelen en rennen. Genie groeide in deze tijd op tot een normaal kind van ongeveer twintig maanden, ze had dus nog steeds een grote achterstand.
Haar woordenschat bleef groeien, maar ze kon geen normale zinnen maken. De wetenschappers vroegen zich af of ze misschien zwakbegaafd was, maar dit was niet het geval. Ze kon zich non-verbaal perfect uitdrukken, en liet in verschillende tests zien dat ze in iedere chaos patronen kon zien.

Hersenontwikkeling

Met hersenscans werd aangetoond dat Genies linkerhersenhelft vrijwel niet ontwikkeld was. Deze helft is onder andere verantwoordelijk voor taal. Jarenlang werd Genie gestimuleerd, maar deze hersenhelft kon niet verder ontwikkelen. Door het gebrek aan stimulatie op een jonge leeftijd, kon Genie dus later niets meer leren.

Hoe gaat het verder?

Het verhaal van Genie liep niet goed af. Vijf jaar lang zorgde een speciaal team van wetenschappers voor haar, ze leerden haar dingen en legden haar ontwikkeling vast. Daarna stopte de overheid de subsidies. Genies moeder klaagde de wetenschappers aan voor slechte behandeling van Genie. Ze zei dat Genie veel te veel getest werd, en dat de wetenschap als belangrijker werd gezien dan Genies vooruitgang. De wetenschappers mochten nu niet meer in de buurt van Genie komen, maar Genies moeder kon nog steeds niet voor haar zorgen. Genie werd vervolgens van pleeggezin naar pleeggezin gestuurd. In een daarvan werd ze weer mishandeld, hierna sprak ze niet meer.
Als laatste kwam ze terecht in een huis voor verstandelijk gehandicapten. Ze had geen contact meer met de wetenschappers. Of ze nog leeft, en wat het tehuis is, is altijd geheim gehouden om privacy redenen.