Pseudowetenschap: Onverklaarbare verklaringen

Naast min of meer wetenschappelijke theorieën over uit de lucht vallende voorwerpen, zijn er ook verklaringen die uitgaan van mechanismen, welke nog mysterieuzer zijn dan de verschijnselen die zij verklaren, Deze theorieën vallen in de categorie van het buitenaardse, van het bovennatuurlijke en van de tijdsverschuivingen.

Ruimteschepen

De buitenaardse hypothese veronderstelt dat ruimteschepen om niet nader aangeduide, maar misschien wel wetenschappelijke of culinaire redenen, op aarde voorraden verzamelen en daarvan dan het meeste weer weggooien. Ook kan het materiaal van een gelijksoortige planeet naar de aarde worden gestuurd en daar in de bovenste laag van de atmosfeer worden losgelaten. Dit opnieuw met een niet onthulde, maar misschien tuinbouwkundige of dierkundige bedoeling, of wellicht gewoon in een vlaag van interplanetaire edelmoedigheid.

Demonen, geesten en goden

Volgens de bovennatuurlijke theorie zijn goede demonen, geesten, klopgeesten, goden of andere, naamloze wezens verantwoordelijk voor tenminste een gedeelte van de neervallende dingen. De aanhangers van deze theorie wijzen op gevallen waarin droge vijvers of pas gegraven sloten na een storm vol met volgroeide vissen lagen, alsof er een dringende behoefte aan vis op een of andere mysterieuze wijze was bevredigd. Zij zien dit als voorbeelden van bovennatuurlijke vrijgevigheid, en de uit een heldere hemel neervallende stenen als gevallen van bovennatuurlijk kattekwaad.

Verschuivingen in de tijd

De theorie over de verschuivingen in de tijd gaat er van uit dat werelden in een andere dimensie, maar met een evenwijdige structuur de onze soms kruisen. Als dit gebeurt, komen stromen vis, velden ijs, groeven vol steen en bergen gelei in het aardse gezichtsveld.

Waar of niet waar

De verdienste van deze theorieën is dat zij rekening houden met alle mogelijkheden, hoe bizar ook. Hun zwakke punt is dat zij daarvoor niet verifieerbare krachten en nog vreemdere omstandigheden veronderstellen. Dit wil nog niet zeggen dat die theorieën totaal onwaar zijn, maar het gaat hier wel om een van heel ver afgeleide waarheid.

Wanneer voorwerpen echter inderdaad vanuit een andere sfeer in onze wereld verschijnen, hebben die sferen misschien met daarmee overeenkomende verdwijningen te maken. Misschien gebeurt daar wel het omgekeerde en worden voorwerpen op onbegrijpelijke wijze de lucht in getrokken. Natuurlijk is hier geen bewijsmateriaal voor, maar als zulke gebeurtenissen in onze eigen wereld voorkomen, is het makkelijker om ze in theorie aan een andere wereld toe te schrijven. Daarom volgen hier een paar verslagen van het omgekeerde verschijnsel.

The Times (London) publiceerde op 5 juli 1842 het volgende bericht uit de Schotse Fife Herald: ‘Woensdagmiddag (29 juni) was er een bijzonder en opmerkelijk verschijnsel te zien in de onmiddellijke omgeving van Cupar (Schotland). Rond 12.30 uur was de hemel helder en de wind was de hele ochtend al kalm. Tot een meisje dat op de meent boven de stad in een kuip kleren aan het uitwringen was, boven zich een harde, scherpe knal te horen kreeg. Hierop volgde een bijzonder harde windstoot, Dit duurde maar een paar seconden. Toen zij om zich heen keek, zag zij alle kleren, lakens en dergelijke op een heel ander gedeelte van het veld, enkele honderden meters verderop liggen. Een ander deel van de was, bestaande uit vitrage en wat kleiner goed, werd echter heel ver omhoog geblazen, totdat deze bijna onzichtbaar waren. De was verdween langzaam naar het zuidoosten en sindsdien is er niets meer van vernomen. Tijdens de aan de wind voorafgaande knal rende het vee in een nabijgelegen wei angstig in het rond, en bleef het naderhand in kennelijke angst een tijdje samendrommen. De wind was zo hevig dat een vrouw een laken niet vast kon houden, omdat zij er anders mee weg zou waaien! Het is opmerkelijk dat, terwijl zelfs de zwaarste dingen van een lijn werden gerukt en terwijl de touwen knapten, waaraan sommige lakens waren bevestigd, lichte dingen aan weerszijden van de heuvel niet eens van hun plaats raakten.’

Het volgende verslag van de Plain Dealer uit East Kent in Ontario stond in de Scientific American van 10 juli
1880: ‘Mr. David Muckle en mr. WR. McKay (...) waren op een veld bij de boerderij van de eerstgenoemde toen zij plotseling een luide knal hoorden alsof er een kanon afging. Zij draaiden zich om en zagen nog net een wolk stenen vanaf een bepaalde plek op het veld omhoogvliegen. Bijzonder verbaasd onderzochten zij de ronde plek, die ongeveer 48 meter in doorsnee was. Er was geen teken van een uitbarsting of van de inslag van een zwaar voorwerp. De bodem was gewoon schoongeveegd. Zij zijn er zeker van dat een meteoriet, een of andere explosie, dan wel een wervelwind niet de oorzaak kan zijn geweest van deze knal.’

Wat het dan wel moest zijn, konden zij niet verklaren. Ook in dit geval zou de theorie van de verschuiving in de tijd een verklaring kunnen leveren — hoe onverklaarbaar deze ook mag schijnen. Er wordt in ieder geval nogal wat gevergd van de verbeeldingskracht van degenen die bereid zijn een dergelijke verklaring te bedenken en van wie bereid zijn daarin te geloven. Het wordt dan wel duidelijk dat weten en in staat zijn te verklaren nogal eens ver uit elkaar kunnen liggen. Met die erkenning kan de wetenschap alleen maar gebaat zijn.