De illusie van de realiteit
Het is een wel aangenomen feit dat niets is wat het lijkt, maar hoe diep gaat deze veronderstelling eigenlijk. Misschien eerst een waarschuwing, want alles wat je hier gaat lezen kan een drastische wending geven aan de manier hoe jij nu naar deze wereld kijkt. Of beter gezegd, hoe je nu de wereld beleeft. Het onderstaande artikel bestaat echter uit bewezen feiten en niet uit losse meningen. Dit is de illusie van de realiteit
Zintuigen
Hoe jij de wereld beleeft en voelt wordt bepaald door je zintuigen. Vanaf baby en als je langzaam opgroeit leer je omgaan en totaal vertrouwen op je zintuigen. Jouw hele omgeving wordt gebouwd en beleefd door alles wat je voelt met vooral je handen, wat je ruikt met je neus, wat je hoort met je oren, je proeft met je tong maar de meeste belangrijke contact met de externe wereld is wat je ziet met je ogen. Laten we eerst daar is even naar kijken.
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet
Hoe werkt je visie eigenlijk? Met andere woorden hoe kijk je?
Onthoud wel, wat je hier op het plaatje ziet, in feite zie je nu nog niks. Wat de afbeelding laat zien is je oogzenuw die reageert op impulsen (of fotonen) van buiten af, die worden opgevangen achter in het oog. Nogmaals nu kan je nog niet van visie spreken. Deze impulsen (of fotonen) worden achter in het oog omgezet in elektrische signalen en verstuurd door een netwerk van zenuwen naar je hersens, waar ze veder reizen naar het achterste deel van je hersens, dat is waar het episch centrum voor "zicht" zich bevindt, oftewel het centrum van zicht.
De daad van daadwerkelijk zien, vindt dus plaats achter in de hersenen niet in het oog. Om het wat beter te verwoorden, alles wat we in ons leven zien en meemaken, worden eigenlijk mee gemaakt in deze kleine en donkere ruimte achter in de hersens. Zelfs het artikel wat je nu leest, of de zonsondergang die je met bewondering staat te kijken, past allemaal in deze paar kubieke centimeters van de hersens.
Samenvattend
Als wij zeggen "Ik zie" dan zien wij eigenlijk alleen het effect van de elektrische signalen in onze hersenen, als we zeggen "Ik zie" zien we eigenlijk alleen maar de
interpretatie van de hersenen op die elektrische signalen. Misschien wel een interessant feit is dat het middelste in onze hersenen is het donker, omdat daar nooit licht kan komen. Bijvoorbeeld als we kijken naar een kaars en we kijken naar het licht van de kaars, dan blijven onze hersens pik zwart. Wat interessant is als je bedenkt dat we in deze donkere hersens beelden maken van een overbelichte en schitterende wereld om ons heen.
De illusie
En zo zit dat ook met onze overige zintuigen. Geur, aanraking(voelen), proeven, gehoor zijn in feite niks anders dan elektrische signalen die worden omgezet in de hersens, dus onze hersens komen nooit in aanraking met wat er in de externe wereld afspeelt, maar ze krijgen een soort van elektrische kopie binnen van het origineel. En het is hier, dat wij de illusie kweken door dat wij deze elektrische kopieën aannemen als wat er buiten ons is. Om nog veder te gaan, alles wat wij horen of voelen, of het nou de wereld is of het universum, iedere vorm van materie zoals wij het kennen is eigenlijk een elektrisch signaal in de hersens.
Nogmaals een klein voorbeeld
In de externe wereld zie je een vogel, het licht wat de vogel weerkaatst, de fotonen, komen in onze ogen terecht en omgezet naar elektrische signalen. Daar reizen die signalen naar het centrum van visie waar het beeld van een vogel wordt op gebouwd.
De vogel, is dus in feite in de hersenen niet in de externe wereld. Hoe diep dit gaat is bewezen in een test op de Oxford Universiteit, waar ze studenten plaatjes lieten zien. Bij een paar studenten werd de elektrische signalen verstoort, oftewel afgebroken terwijl ze onder weg waren naar het centrum van de hersenen. Deze studenten raakte meteen het beeld kwijt waar ze op moesten focussen.
In ons voorbeeld, als jij kijkt naar de vogel en ik onderbreek die signalen, de vogel zou direct verdwijnen uit je visie.
Maar ook het geluid van de vogel zit in de hersens, met andere woorden als ik dat signaal zou onderbreken, zou er in feite geen geluid zijn, dus nogmaals de vogel die we zien, de vogel die we horen is niks anders dan de interpretatie van de hersens op elektrische signalen.
Maar ook het gevoel van diepte of afstand wordt gemaakt in de hersenen.
Iemand die door zijn telescoop naar de sterren kijkt, gaat er van uit dat deze sterren miljarden kilometers weg zijn, maar in feite zitten al deze sterren in het centrum van visie, in zijn hersens, dus met deze theorie, zit u nu niet in een kamer, maar is de kamer in u.
De externe wereld
Door deze fotonen en elektrische signalen, kunnen we nooit zeker weten wat er nou in de externe wereld is. Aangezien deze hele wereld wordt op gebouwd in je hersenen, je ziet hoort en ruikt in je hersenen. Niet daarbuiten. Wij geloven in het bestaan van materie en objecten puur omdat we ze kunnen zien en aanraken en ze worden dan gereflecteerd door ons beeld van de externe wereld, maar het is een feit dat ons beeld van de externe wereld, ideeën zijn in onze hersens en aangezien ideeën alleen maar zitten in de hersens betekend dat dus dat we voor de gek worden gehouden door misinterpretatie als wij denken dat het universum of iets heel klein bestaat "buiten" onze hersens.
Om te denken dat materie kan bestaan buiten onze hersens, is inderdaad een illusie.
Dit is allemaal wetenschappelijk bewezen dat onze hersens zo werken, maar bedenk wel, als onze hele wereld bestaat uit de interpretatie van elektrische signalen, dat het goed mogelijk is, dat iemand deze signalen kan invoeren of manipuleren.