Natuurkundige Volta en volt-aanduiding elektrische spanning

Benamingen zijn vaak zo ingeburgerd dat we er niet meer bij stil staan wat de precieze betekenis is. Zo is dat ook het geval met de aanduiding voor elektrische spanning. Die spanning wordt aangegeven met een naam die is afgeleid van de naam van natuurkundige Alessandro Volta. De aanduiding van de spanning is bijvoorbeeld 230 volt. Natuurlijk weten we dat een batterij weinig volt heeft en ons elektriciteitsnet een veelvoud daarvan. Ook is bekend dat een bliksem een zeer hoog voltage heeft. Maar weinigen zullen daar dagelijks bij stilstaan zoals dat bij veel andere eenheden ook het geval is.

Volt-aanduiding voor de eenheid van elektrische spanning

Weinig volt zoals 1,2 volt van een oplaadbare batterij is voldoende voor een zaklamp. Een autoaccu heeft daarentegen al 12 volt nodig maar dat is ook nog weinig in vergelijking met het voltage dat uit een wandcontactdoos komt. Voor alle elektrische apparaten die we in huis hebben is 230 volt noodzakelijk. Zeer krachtige apparatuur werkt alleen op zogenaamde krachtstroom van 400 volt. Kolossaal veel meer volt hebben hoogspanningslijnen en dat is maar goed ook anders zou er onvoldoende stroom beschikbaar zijn voor alle gebruikers. Hoogspanningslijnen hebben wel 380.000 volt. Baas boven baas is de bliksem tijdens een onweer waarbij het over miljoenen volt gaat.

Naam volt afgeleid van naam van natuurkundige Alessandro Volta

De naam volt is afgeleid van de naam van Alessandro Volta die op 18 februari 1745 is geboren in Camnago in de buurt van Como in het koninkrijk Lombardije-Venetië, dat nu bij Italië hoort, en is gestorven op 5 maart 1827. Volta was een natuurkundige die zijn bekendheid heeft verworven door de ontdekking van de elektrische batterij ofwel de Zuil van Volta.

Eigen wil om natuurkundige te worden

Hij stamt uit een adellijke zeer katholieke familie met negen kinderen waarvan er vijf in kerkelijke dienst zijn getreden. Aanvankelijk was Volta zeker geen wonderkind omdat hij op zijn vierde nog nauwelijks kon spreken. Dat verbeterde vanaf zijn zevende nadat zijn vader was overleden en hij les kreeg van zijn oom. Uiteindelijk volgde hij middelbaar onderwijs. Hij schreef in die tijd oden in het Latijn en gedichten in de Franse en Italiaanse taal. Tegen de wil van zijn oom (die wilde dat hij rechten zou gaan studeren) en een lokale priester (die hem een priesteropleiding wilde laten volgen) besloot hij op zijn veertiende om natuurkundige te worden.

Heersende opvattingen door Volta bestreden

Zijn interesse lag vooral op het gebied van de elektriciteit. Hij voerde talrijke experimenten uit. Hij mocht daarvoor gebruik maken van het laboratorium van een bevriende kanunnik. Al op de leeftijd van achttien jaar correspondeerde hij met hoogleraren en professoren waarbij hij niet bang was om zijn eigen theorieën te verkondigen. In 1769 verscheen zijn eerste wetenschappelijke publicatie waarin hij zich afzette tegen de heersende opvattingen over elektriciteit en zelfs tegen bepaalde opvattingen van Isaac Newton. Zo schreef hij in 1775 een brief aan Joseph Priestley over een proefopstelling die hij had gemaakt waarmee hij met zijn geheel eigen theorie kon bewijzen dat de heersende opvattingen niet klopten.

Belangrijke vondst Zuil van Volta

Nadat hij zich in 1776 op scheikunde richtte ontdekte hij in 1778 het brandbare gas methaan waar hij experimenten mee uitvoerde. Een jaar later werd hij aan de universiteit van Pavia benoemd tot professor natuurkunde welke functie hij bijna veertig jaar bekleedde. In Pavia vond hij de naar hem genoemde Zuil van Volta.

Zuil van Volta

Deze zuil bestond uit een toestel met plaatjes van koper en zink die gescheiden werden door schijfjes karton die gedrenkt waren in een zoutoplossing. Dit apparaatje was de voorloper van de moderne batterij. Zijn uitvinding leidde tot diverse nieuwe ontwikkelingen.

Luigi Galvani

Bij de vinding van de Zuil van Volta had hij voortgebouwd op de kennis van zijn vriend Luigi Galvani die had ontdekt dat de spieren in de poten van een dode kikker gingen trillen nadat ze in contact waren gekomen met twee verschillende metalen.

Opgewekte stroom

Volta bedacht dat dit niet het gevolg was van dierlijke elektriciteit maar van stroom die opgewekt werd door de twee verschillende metalen. Met dit idee experimenteerde hij verder en kwam uiteindelijk op zijn vinding Zuil van Volta uit.

Contacten en waardering

Volta had gedurende zijn werk contacten met de belangrijkste onderzoekers van zijn tijd. Hij maakte veel reizen naar het buitenland en bezocht Zwitserland, Frankrijk, Duitsland en ook Nederland. In Parijs demonstreerde hij zijn batterijzuil aan Napoleon. Voor zijn verdiensten werd hij door Napoleon onderscheiden met de medaille van Légion d'Honneur. Hij werd ook benoemd tot senator van Lombardije. Door de keizer van Oostenrijk werd hij benoemd tot professor filosofie in Padova. Zijn werk op het gebied van de elektriciteit was zo belangrijk dat de eenheid van elektrische spanning naar hem werd vernoemd met de naam volt.