Biografie van Alessandro Volta

Alessandro Volta werd op 18 Februari 1745 geboren in Camnoga,Italië. Tot zijn 4e levensjaar kon hij nog niet praten. Zijn ouders waren van adel en waren er van overtuigd dat Volta een achterblijver was. Pas na het overlijden van zijn vader, begon Volta met grote stappen vooruit te gaan. Na de dood van zijn vader, werd zijn oom zijjn leermeester, voordat hij naar een school gestuurd werd (de basisschool bestond in die tijd niet of nauwelijks, alleen het Middelbaar Onderwijs bestond al).

Volta's jeugd

In zijn tienerjaren werd er veel aan hem getrokken, onder andere omdat hij tegen die tijd uitblonk op school. Zo schreef hij als vermaak gedichten over in het Latijn. Zijn oom wou dat hij rechten ging studeren en de lokale priester ( tevens zijn leraar op school) wilde dat hij ook priester zou worden. Toen hij 14 jaar was, besloot hij voor zichzelf dat hij natuurkundige wou worden.
Op de leeftijd van 18 jaar, correspondeerde Volta al met hoogleraren en professoren over elektriciteit en was hij niet te benauwd om zijn eigen theorieën te delen. Volta mocht in die tijd ook gebruik maken van het laboratorium van Giulio Cesare Gattoni, die zijn interesse voor de elektriciteit overbracht op Volta. Op zijn 24 publiceerde hij zijn eerste artikel. Hier zette hij zich af tegen de heersende opvattingen over elektriciteit en ging hij gedeeltelijk in tegen bepaalde opvattingen van Isaac Newton.

Volta's wetenschappelijke carrière

In Juni 1775 schreef hij een brief aan Joseph Priestley, waarin hij een grote ontdekking beschreef. Hij had een proefopstelling die kon bewijzen dat de heersende opvattingen niet klopte en formuleerde daar zijn eigen theorie over. Volta was de eerste die over inductie sprak. Het apparaat kennen wij nu als de elektrofoor, waar hij niet de uitvinder van is. ( De echte uitvinder is Johan Carl Wilcke, Volta verbeterde alleen zijn uitvinding, waardoor het in Europa bekender een vaker gebruikt werd.) Volta noemde zijn ontwerp: 'elettroforo perpetuo', wat 'eeuwig elektrofoor' betekend. Dit 'eeuwig ' omdat het elektrofoor heel langzaam lading verliest. Omdat er geen elektrische stroom ontstaat, bewees Volta dat Beccaria’s beschrijving van lading en elektriciteit niet klopte.

In 1776 ging Volta zich meer op de scheikunde richten. Hij beschreef als eerste de eigenschappen van een voor hem onbekend gas dat uit het moeras kwam. Wij kennen dat gas vandaag de dag als methaan. Daarnaast deed hij onderzoek naar het ontbranden van gasmengsels door middel van vonken. Het resultaat daarvan wordt Volta's pistool genoemd, waarin hij een mengsel van zuurstof en waterstof ontbrand, in een glazen stolp. Dat het onpraktisch was voor een geweer was bij voorbaat duidelijk, maat zijn onderzoek is vandaag de dag wel terug te zien in benzinemotoren, waar mengsels van zuurstof en benzine worden ontbrand door middel van een vonk. Volta ontdekte dat de vonk ook over grote afstanden, via een elektrische geleider, getransporteerd kon worden. Dit was de eerste aanzet tot telegrafie. Volta draaide zijn uitvinding om en maakte daarmee een apparaat dat de hoeveelheid zuurstof in de lucht tot 20 procent nauwkeurig kon meten. Ook ontdekte hij dat water uit zuurstof en waterstof bestaat. Hij onderzocht de wetmatigheid tussen temperatuur en druk, wat na verbeteringen van Guy-Lussac, de gaswet van Guy-Lussac werd.

In 1778 wordt Volta professor aan de universiteit van Lombardije als natuurkundige, wat hij 40 jaar lang zou blijven. In deze periode zou hij zich blijven bezig houden met elektriciteit en lading. In 1778 was hij de eerste die sprak over de spanning over een geleider. Hij hield zich in die jaren ook bezig met de capaciteit van een condensator en de verhouding tussen gassen en druk. Ook ontwikkelde hij veel condensatoren en generatoren in die periode. Volta maakte daar ook zijn bekendste uitvinding: de zuil van Volta. Hij kwam tot deze ontdekking na dat hij contractie van de spieren probeerde te verklaren, nadat deze onder stroom waren gezet. De zuil van Volta is niks anders dan meerdere voltaïsche cellen die op elkaar gestapeld zijn. De individuele cellen werken door middel van een redox-reactie. De zuil van Volta, zijn meerdere van deze cellen die in serie geplaatst zijn. Het unieke van deze opstelling was, dat er een constante hoeveelheid stroom, over langere periode van tijd kon worden geleverd. Dit was tot die tijd niet mogelijk. De zuil van Volta is een van de oudste batterijen ooit. De hypothese die hij had over de spieren in combinatie met stroom, klopte niet. Maar de zuil bewees wel dat zijn opvattingen de juiste waren, wat tot een kleine paradigma verschuiving leidde.

Volta's laatste jaren

Voor zijn grote ontdekkingen ontving hij veel lof van zijn collega's. Dit ging zo ver dat hij ook medailles ontving van Napoleon, de feitelijke bezetter van Lombardije. Nadat Napoleon uit die regio verdwenen was, bleef Volta in goed aanzien staan van het volk. In 1794 ontving hij de Copley medaille. In 1813 stopte hij met lesgeven en in 1819 ging hij met pensioen. Volta stierf op 5 maart 1827 in Camnago met de leeftijd van 82 jaar. In 1881 werd de eenheid van spanning vernoemd naar Volta, namelijk: de volt. Ook het mineraal voltaïet is naar hem vernoemd. Hij werd ook afgebeeld op het 10.000 Lire biljet.