Voyager 2: bezoek aan de vier grootste planeten

Oorspronkelijk gemaakt voor het Mariner programma (vluchten naar Venus, Mars en Mercurius) zijn de Voyager 1 en 2 wegens de speciale stand van de planeten ingezet om de grotere nabijgelegen planeten te onderzoeken. Primair was het doel om de twee meest nabije planeten te bezoeken, echter door de duurzaamheid van de apparatuur werd het plan voor de tweede satelliet uitgebreid. Wat was het programma van de Voyager 2 en waar is het nu?

Voyager 2

• De aanleiding
• De boodschapper van onze wereld
• Hoe kan een satelliet voldoende snelheid krijgen?
• Wat leverde Voyager 2 op?
• Contact problemen
• Inmiddels ver voorbij Pluto

De aanleiding

In de tachtiger jaren was er een zeer uitzonderlijke sterrenkundige omstandigheid, waarbij de vier grootste planeten binnen ons zonnestelsel op een vrij rechte lijn stonden. Dat houdt in dat het aanleiding gaf om de satelliet in te zetten voor een deep space onderzoek. Daartoe is eerst de Voyager 1 gelanceerd, welke Jupiter en Saturnus heeft gefotografeerd. Toch is de Voyager 2 de meest speciale satelliet van beiden, omdat naast voorgaande planeten vervolgens ook Uranus en Neptunus heeft bezocht.

De boodschapper van onze wereld

In de satelliet is een gouden schijf – inclusief afspeler – meegestuurd, waarmee de geluiden van de wereld worden verspreid. In 55 talen is de begroeting weergegeven, alsmede veel aanvullende informatie aangaande wie wij zijn. De essentie daarvan is dat het gouden apparaat en de gouden plaat eindeloos bewaarbaar zijn. De satelliet is daarmee een boodschapper geworden voor mogelijk buitenaards leven. Omdat het vermoedelijk nog vele tienduizenden jaren moet reizen om mogelijk leven te treffen is het van hoogwaardig materiaal gemaakt, zodat de boodschap alsnog kan worden overgebracht.

Hoe kan een satelliet voldoende snelheid krijgen?

Eerste stap is uiteraard dat de satelliet in de ruimte wordt gebracht waarna het met raketten op snelheid komt. Toch heeft een conventionele motor een beperkte houdbaarheid. Moderne technieken zoals ionen of kernenergie aangestuurde motoren bieden goede mogelijkheden. Het zal altijd veel tijd duren, voordat er een hoge snelheid is opgebouwd. Omdat de planeten relatief op een rechte lijn stonden kon door een goed uitgemeten route en de aantrekkingskracht van een planeet extra snelheid worden verkregen. Meest belangrijke daarbij is de centrifugale kracht indien een satelliet achter een planeet omgaat. Die combinatie zorgt ervoor dat de satelliet hoge snelheid kan verkrijgen, waardoor de planeten met een minimum aan brandstof bereikbaar waren. Let wel buiten de invloed van een planeet om heeft men in het heelal geen last van weerstand, waardoor behaalde snelheid altijd blijvend is. Hierdoor heeft de satelliet inmiddels een snelheid van 56.500 km/uur bereikt en kan circa 495 miljoen kilometer in een jaar afleggen.

Wat leverde Voyager 2 op?

Van de ontdekkingsreizen is een ongekende hoeveelheid aan informatie omtrent de werking van het heelal en planeten in combinatie met vele manen verkregen. Daartoe hebben camera’s en andere registratie middelen grote hoeveelheden informatie verkregen. De wereld en het heelal is met deze stap een stuk kleiner geworden, waarmee de feitelijke kennis over de wereld is gegroeid. Veel informatie heeft de basis gevormd van nieuwe kennis met inzichten en wetenschappen, waardoor technologisch de wereld snel vooruit is gegaan.

Contact problemen

In 2010 was er geruime tijd twijfel over het voortbestaan van de satelliet aangezien er ernstige communicatie problemen waren. Informatie bleek niet meer decodeerbaar te zijn. Ondanks dat het versturen van ontvangen van informatie lang duurde heeft men het probleem weten te corrigeren. Een bitje was van 0 naar 1 versprongen, waardoor informatie niet meer decodeerbaar was. Omdat het probleem is verholpen en het contact in ere is hersteld kan het nog langdurig een belangrijke bron van informatie vormen.

Inmiddels ver voorbij Pluto

Pluto stond voorheen bekend als de negende planeet in ons zonnestelsel. Ook de Voyager 2 heeft de baan van deze nu veronderstelde planetoïde in kaart gebracht door vele foto’s door te sturen. Pluto is reeds vele decennia voorbij gegaan. Inmiddels bevindt de Voyager II op 15 miljard kilometer van de aarde en nadert daarmee de grens van ons zonnestelsel. De grens wordt daarbij gevormd door de heliopauze, waarbuiten achtergrondstraling in de vorm van stralingswinden aanwezig zijn. Zodra de satelliet deze grens passeert kan het mogelijk daardoor aanvullend snelheid winnen, maar ook de werking kan verder worden aangetast. Door het conventionele ontwerp kan het apparaat vermoedelijk de tand des tijds weerstaan, waardoor het mogelijk eeuwig op hoge snelheid blijft doorreizen. Van de twee Voyagers is nummer 2 de meest speciale juist omdat het van dichtbij de vier grootste nabijgelegen planeten heeft bezocht.

Lees verder

• Voyager 1: het meest verafgelegen menselijke object ooit
• Tijdreizen: is het mogelijk om in de tijd te reizen?